اثر سه نوع امولسیفایر و آنزیم α- آمیلاز قارچی بر کاهش بیاتی نان تافتون

به منظور تعیین تأثیر نوع امولسیفایر (لسیتین، e471 و e472) و سطوح مصرف آن ( 0، 25/0، 5/0، 75/0 و 1 درصد) و نیز میزان آنزیم α- آمیلاز قارچی و سطوح مصرف آن (0، 5، 10 و 20 گرم در صد کیلوگرم آرد) روی نان آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. در فاصله صفر، 24، 48 و 72 ساعت بعد از پخت، آزمون های بافت سنجی و حسی روی نان های تهیه شده صورت گرفت. رابطه بین متغیر های اندازه گیری شده با استفاده از رگرسیون های ساده و چند متغیره مطالعه شد. نتایج آزمایش ها نشان داد که افزودن امولسیفایر باعث کاهش سفتی بافت نان شد. در بین سه امولسیفایر مورد بررسی امولسیفایر e472 بیشترین اثر و e471 کمترین اثر را بر کاهش میزان سفتی نان در 72 ساعت پس از پخت داشت. افزودن آنزیم α- آمیلاز نیز باعث کاهش میزان سفتی بافت نان گردید که این اثر در 72 ساعت پس از پخت بسیار کمتر بود. نتایج مدل سازی و کمی کردن روابط بین متغییر های مختلف حاکی از آن است که در روز های اولیه تولید حد بهینه امولسیفایر ها برای حصول حداکثر کیفیت نان به ترتیب برای لسیتین حدود 1 درصد، 25/0 درصد برای e471 و 5/0 درصد برای e472 بود. مقدار بهینه آنزیم در هنگام استفاده هم زمان آن با امولسیفایر ها حدود 5 گرم در 100 کیلوگرم آرد به دست آمد.